ÇOK AZ KİŞİNİN BİLDİĞİ O GERÇEK

BİLENLERE SELAM OLSUN

Annemin suçu diye başladı konuya! Tüm öfkemin, yetersizliğimin tek sorumlusu annem derken sözlerinin yanısıra gözlerinden fışkıran öfkenin de katılığı hissediliyordu. Belli ki uzun zamandır süren bu öfke, onu yormuştu.

Geçmişe saplanıp kalmak, bugünün yeniliğini de reddetmekti. Aynılığı her güne kopyalamaktı. Oysa her yeni gün yepyeni mucizelerle geliyordu kapıyı aralayıp, izin verene… Geçmişin hakkını vermeden bugünün hakkını da alıp veremiyor insan.

Kapanmamış defterler, halâ taşınan yüklerdir! Benim denilen her şey, ayrı bir deneyim davetidir. Benim sahiplenmesiyle gelen her sorun, henüz okunamamış bir mesajdır. Bildirimleri aldığı halde görüldü yapmamak, okumamak ya da okusa da anlamamaktır.

Bunu telefonda yapmak neyse de, hayatta yapınca suçlamalar ve yüklerin ağırlığı altında eziliyor insan.

E neylesin insan ?

Öncelikle suçlamasın!

Yaşanan her duruma iyi ya da kötü demeden önce, olanın hikmeti var mı, varsa nedir? Diye baksın! Ama laf olsun diye değil, hakikaten görmek için baksın!

Sonra da düşündüklerini ve konuştuklarını analiz etsin! Ama ben öyle demek istemedim ki… önemli olan ne dediğin, nasıl dediğin, ağzın onu söylerken içinden ne geçirdiğin….. DÜRÜST OL, en azından kendine!

Kendine samimiyete niyet edince başlıyor çözülmeler. Sonra bir kendini beğenmeler, dışarıyı eleştirmeler… sonra bakıyor ki, yeniden başladığı noktaya dönmüş! Yargısızlık, hikmeti görmeyi kolaylaştırıyor. Hikmetinden sual olunmaz diyen dille, her şeyi bildiğini sanan zihinin uzlaşması önemlidir.

O da, kalbin sesini duyabilmekle mümkün oluyor.

Makamlar, mertebeler sadece kurumsalda mı var? Ya nefsin mertebeleri? Ya bu çıkıp çıkıp düşmeler?

Neşeli, rengarenk bir dünyan olsun içinde, yargısız, kendine samimi! Hani testinin içinde ne varsa dışına da o sızar ya. İçinin de dışına yansımasına izin ver. Zaten benzer benzeri çeker, görebilenlere ne mutlu!

Bunu bilen öyle az ki, o azınlığa selam olsun can.🙏

Selam ve sevgimle